Joe Jackson’s autobiografie, een overwinning op de zwaartekracht
Joe Jackson beschrijft in zijn autobiografie dat het motto ‘verwacht niets, maar wees op alles voorbereid’, hem aanspreekt. Ook, zo valt te lezen in zijn boek, vlak voor de zomer van 1978, nadat hij een tape met juist opgenomen eigen songs heeft opgestuurd naar relaties, in de hoop dat ze hem kunnen helpen aan een platencontract. Na jaren van ups en met name downs, zoekend naar de ware Joe Jackson, staat hij op het punt om door te breken. En Joe Jackson schrijft dat juist in deze periode dat motto hem aansprak. Had hij dan geen verwachtingen? En als hij dat niet had, waarom dan de tapes opsturen naar een producer en een platenmaatschappij?
Teleurstellingen
Onlangs in een gesprek met de vraag, ‘Heb je verwachtingen nodig?’, antwoordt een aantal mensen hier negatief op. Het meest gehoorde argument: dan krijg je ook geen teleurstellingen te verwerken. In de autobiografie van Joe Jackson gaan de eerste 369, van de 399 pagina’s, over het overwinnen van teleurstellingen: niet begrepen worden door je ouders; het doorstaan van vernederingen door het publiek; rennen voor je leven, terwijl je bekogeld wordt met allerlei voorwerpen uit het publiek; jezelf verlagen tot het maken van muziek, die je eigenlijk niet wilt maken; wonen op plekken waar je eigenlijk niet wilt wonen; samen zijn en muziek maken met mensen waar je geen click mee hebt.
Op z’n plaats
De eerste regel op pagina 370 luidt: ‘In de zomer van 1978 valt alles ineens op z’n plaats’. De toekomstige manager, producer, platenmaatschappij en vriendin dienen zich aan in die periode. Na jaren van zoeken; vernederingen; onbegrepen zijn; niet gewaardeerd worden; vaak geen geld hebben en veelvuldig drugsgebruik; ontpopt zich de ware Joe Jackson.
Verwachting?
Nu rest mij de vraag, en ik ben benieuwd naar jouw reactie: zat er een verwachting achter de zoektocht van Joe Jackson?
Zo ja, wat was dan die verwachting? En indien nee, wat heeft Joe Jackson dan aangezet tot het opsturen van de tape?